Āmurs to projekt audiowizualny, osadzony na gruncie odkryć naukowo-technicznych oraz industrializacji, w sposób bezpośredni odnoszący się do przestrzeni fabryki FOD w Bydgoszczy. Jako najstarsze polskie przedsiębiorstwo w swojej branży, prowadzące produkcję maszyn i urządzeń od 1865 roku, FOD stanowi unikalne świadectwo okresu rozwoju cywilizacyjnego. Rozwój przemysłowy miał istotny wpływ na głębokie zmiany cywilizacyjno-kulturowe, takie jak urbanizacja, umniejszenie wagi jednostki, upadek znaczenia rzemieślników, zmiana struktury społeczeństwa. W projekcie autorzy zwracają uwagę nie na sam fakt istnienia i charakter systemu przemysłowego, ale przede wszystkim na rolę jednostkowych pracowników, dzięki którym cały system funkcjonował. Projekt współtworzą trzy obszary: instalacje dźwiękowe prezentowane w formie wystawy, koncert audiowizualny oraz album muzyczny.
Walter Benjamin zauważył przed laty w swych Pasażach, że droga do nowoczesności wiedzie w sposób nieunikniony przez świat przemysłu, fabryk, maszyn i żelaza. Czy jednak będzie to ziemia obiecana przyszłości czy piekło powszechnej automatyzacji, zabijającej tradycyjny świat pracy i dawne piękno, alienującej człowieka od natury? Władysław Stanisław Reymont kazał wszak bohaterom swej Ziemi obiecanej w imię modernizacji i gromadzenia kapitału przemierzać fabryczne piekło, „co wrzało chaosem”, „piekło turkotów, huków, warczeń, pracy, zapachów straszliwych i gorąca piekielnego”, w którym „wszystko się trzęsło; ściany, sufity, maszyny, podłogi, huczały motory, świszczały przenikliwie pasy i transmisje, turkotały po asfaltowej podłodze wózki, szczękały czasem koła rozpędowe, zgrzytały tryby, leciały wskroś tego morza rozbitych drgań jakieś krzyki lub rozlegał się potężny, huczący oddech maszyny głównej”.
A jednak już w roku 1930, w słynnym szkicu Sztuka maszyny, Ezra Pound postulował, by poddać maszynę oglądowi w postawie czysto estetycznej – w oderwaniu od jej funkcji użytkowej. W takim akcie kontemplacji maszyna byłaby postrzegana przede wszystkim ze względu na swą formę (estetyczną) a nie zastosowanie (praktyczne), a także bez konieczności wglądu w „prywatne życie i osobowość wynalazcy”, co odróżnia ją od dzieła sztuki, na którym zawsze (i na zawsze) kładzie się cień osobowości twórcy. W takim akcie percepcji maszyna podlega też postrzeżeniowemu i analitycznemu rozczłonkowaniu, gdyż „poszczególne części lub części »zapasowe« maszynerii obecnie są piękniejsze niż »cała maszyna«”. Przy całym tym uprzywilejowaniu estetycznej formy maszyny Pound nie ma jednak wątpliwości, że „im doskonalsza będzie maszyna jako maszyna, z tym większą przyjemnością będziemy na nią spoglądać”. Trudno ów głos poety i wnikliwego krytyka kultury europejskiej odbierać inaczej niż jako intelektualną i artystyczną reakcję na nieodwracalne przekształcenie cywilizacyjne, w wyniku którego maszyna, jako narzędzie pracy, środek transportu i przedmiot refleksji, stała się nieusuwalnym składnikiem środowiska „naturalnego”, w jakim przyszło żyć ludzkości, transformując w sposób nieunikniony nie tylko otoczenie przedmiotowe, ale także wrażliwość estetyczną człowieka.
Autorzy projektu:
Rafał Kołacki – gra na instrumentach perkusyjnych, związany z następującymi zespołami: HATI, Innercity Ensemble, T’ien Lai, Mammoth Ulthana. Zagrał setki koncertów na całym świecie, m.in. w ramach Unsound Festival w Nowym Jorku, Toronto, Mutek Festival w Montrealu, Equinox Festival w Londynie, Laut und Luise Festival w Getyndze, Menuo Juodaragis na Litwie, Fano Free Folk Festival w Danii, CTM w Berlinie, Ars Electronica w Linz, Trans/Wizje w Warszawie. Pasjonuje go field recording, czyli nagrania terenowe. Słucha, nagrywa, tworzy. Jest pomysłodawcą i współtwórcą multimedialnego projektu Tonopolis, który w sposób subiektywny miał scharakteryzować dźwiękowe otoczenie Torunia. Uczestnik edukacyjnego projektu Dźwiękospacery, w ramach którego prowadzi warsztaty z dziećmi i studentami. W 2014 zrealizował projekt Dźwiękohistorie. Badania nad pamięcią dźwiękową Kaszubów. W 2016/2017 przeprowadzał cykl wywiadów, udźwiękowił i wyprodukował wydawnictwo o bydgoskich szyprach.
Jacek Doroszenko – artysta audiowizualny i muzyk, gra na instrumentach elektronicznych oraz klawiszowych. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W swojej praktyce artystycznej wykorzystuje rożne media, m.in. wideo, dźwięk, instalacje multimedialne, działa również w przestrzeni wirtualnej. Beneficjent licznych programów rezydencyjnych: Atelierhaus Salzamt Linz w Austrii, The Island – Resignified Lefkada w Grecji, Kunstnarhuset Messen Ålvik w Norwegii, Klaipeda Culture Communication Center na Litwie, Fundacji AAVC Hangar Barcelona w Hiszpanii, Fundacji Del Bianco Florencja we Włoszech. Prezentował swoje prace na wielu wystawach, m.in. w Matadero Contemporary Art Center w Madrycie, FIESP Cultural Center – Ruth Cardoso w Sao Paulo, Goldcorp Centre for the Arts w Vancouver, CSW Znaki Czasu w Toruniu, Galerii Propaganda w Warszawie, CSW Łaźnia w Gdańsku, The Herbert Art Gallery & Museum w Coventry, Galerii Kasia Michalski w Warszawie, Institut für Alles Mögliche w Berlinie, Fait Gallery w Brnie, Casoria Contemporary Art Museum w Neapolu.