Obiekty identyfikujące: stal, narzędzie, gwóźdź, robotnik. Tkanka domu

Pozostawiając na boku interpretację, która rodzi się dzięki użytym obiektom i ich śladom, warto przyjrzeć się samym rytmom, alternacyjnym układom, równowadze między ciągłością elementarnych figur i ich braku. Brak wizualizowany jest za pomocą rysowania cieniem. Między wychodzącymi na zewnątrz wewnętrznymi fragmentami tkanki budynku, tworzy się ścisły związek – elementy te wzajemnie się dopełniają, dookreślają. Sens tego precyzyjnie skonstruowanego utworu nie wyrasta zatem jedynie ze stalowej duszy domu, ponieważ nie może ona być analizowana bez uwzględnienia towarzyszącemu jej czasowi, który przyczynia się do entropii. Między szkieletem domu  a jego cieniami na zewnątrz istnieje relacja współzależności. Problemem jednak zasadniczym dla mojej instalacji będzie sytuacja ekstremalna, gdy fragment nie tylko podporządkuje sobie przestrzeń zewnętrzną, światło i jego brak, ale będzie jedyną pozostałością tkanki domu.
–
Entropia związana z życiem, a w moim rozumieniu też z miastami, murami, jest w mojej sztuce wizualizowana jako fragmentaryzacja ludzkich osiągnięć, architektury i samego człowieka, którego fragmentaryczne myślenie i czucie łączy Czas. Nieobecność i pragnienie nieosiągalnego jest znacznie silniejszą siłą napędową. Produktem porządku społecznego są ślady, które definiują napięcia pomiędzy wewnętrznym bezruchem a czasem. Artystyczna wizualizacja i komunikacja aktualnego umysłu człowieka w mieście oraz świadomość i pragnienia odnajdujemy w instalacji, rysunku w przestrzeni, wideo. Autoportret bez siebie przedstawiony jest w odbiciu lub kontekście psychicznej i fizycznej symetrii i wskazuje na przesunięcia w porządku w codziennym życiu. Obiekty poddane są napięciom sił fizyki, grawitacji, co ma wskazać na psychiczne i fizyczne negatywy, „brak”, podążanie za nieobecnym. Tożsamość połączona przez pamięć. Pamięć jednak również ulega degradacji i entropii. Fragmenty rur – szkieletów miasta i fragmenty wspomnień, to budulec moich konstrukcji.
Wiertło – przewodni motyw instalacji symbolizuje niewinny spiralny estetyczny przedmiot o wielkiej mocy, a wizualizuje umysł człowieka.
–
Aby zorganizować przestrzeń, wskazać „ślad” czasu, udzielić należy odpowiedzi na pytanie czym  jest strategia ukazania tkanki architektury oraz co rozumiem pod pojęciem strategii. Odpowiedź na pierwsze  pytanie, czym jest „tkanka domu”, uznać można za stosunkowo prostą: stanowi ona sygnały w postaci znanych elementów linii, kątów wypracowanych podczas zakładania wszelkich ukrytych w ścianach stalowych instalacji użytkowych, które są dla mnie elementem modalnym. Strategia, zaś, odpowiada za budowanie rytmu, wyznaczanie akcentów w przestrzeni, pauz między ciągłościami wydobytych konstrukcji szkieletu, określa relację między poszczególnymi kierunkami i je porządkuje. Jest stosowana w celu zachowania  logicznej i klarownej konstrukcji między obiektem a rysowaniem brakiem światła.

Człowiek kształtuje architekturę, a architektura kształtuje człowieka.

KK-M

Więcej