LAST to międzynarodowy projekt interdyscyplinarny, performatywno – choreograficzna wystawa realizowana przez międzynarodową grupę artystów łączących różne dziedziny sztuki. Tancerze, choreografowie, performerzy, kompozytorzy i artyści video pochodzący z Polski, Czech, Słowacji, Węgier i Ekwadoru stworzą razem złożony i wielopoziomowy portret najsłynniejszego tancerza wszech czasów. Wśród twórców m. in. Mary Komasa, Piotr Polak i Emil Wesołowski.
Punktem wyjścia tego projektu jest ostatni publiczny taniec Wacława Niżyńskiego, który odbył się 19 stycznia 1919 roku w hotelu Suvretta House w szwajcarskim kurorcie St. Moritz. Ostatni taniec Niżyńskiego to obraz protestu, krzyk sprzeciwu we wnętrzu europejskiego establishmentu i rozpadającego się europejskiego porządku, który był również dla samego tancerza symbolicznym końcem jego kariery.
„Niżyński to moja osobista obsesja, w której odnajduję wiele aktualnych kontekstów. Dziś obserwując ruchy społeczne nawołujące do rewolucji ekologicznej i systemowej oraz ruchy poszukujące współczesnej duchowości, mam poczucie zapętlenia czasowego. Te same postulaty, które dziś wynoszone są na ulice podczas protestów i mocno rezonują w przestrzeni mediów społecznościowych, pojawiły się już sto lat temu w Dzienniku Niżyńskiego. Wszyscy czujemy potrzebę zmiany. Sto lat temu te przemiany dokonały się poprze agresję, totalitaryzm i radykalizm. My, szukając empatii w laboratoryjnych warunkach, chcemy dać widzowi szansę na dokonanie wyboru” – mówi Dawid Żakowski, reżyser i autor wydarzenia.
W tytuł wystawy wpisana jest ostateczność, z jej wieloznacznością i zapętleniem. Aktywowana przez trzy godziny każdego dnia interaktywna instalacja daje widzom możliwość dokonywania na żywo osobistego montażu, reinterpretacji i reedycji słynnego “Dziennika” Wacława Niżyńskiego. Jest zaproszeniem do poruszania się po czterech równoległych przestrzeniach: Negacji, Nieśmiertelności, Wojny i Dualizmu, zakodowanych w tekście Niżyńskiego.
Każdy odwiedzający będzie miał możliwość doboru odpowiedniego filtra sensualnego (zapach, dźwięk, obraz) do zbudowania własnej narracji w odniesieniu do napotkanych sytuacji i obiektów performatywnych.