[polska wersja językowa poniżej]

Dobromiła Błaszczyk: The studio of Magdalena Abakanowicz, entered on the list of Warsaw Historic Art Studio, is located on Stępińska Street in Mokotów district in Warsaw. It occupies quite a large space of 277 m². All rooms are filled with works by this renowned artist. In what circumstances did she start working in this studio? When did that happen?

Magdalena Grabowska: It all started in 2003. At that time a lot of plans were made, a lot of needs and emotions were involved, but the reality was usually just hard, everyday work. Many years of efforts and requests, of storing works at random locations which were poorly adapted for this purpose, culminated in an offer for Ms Abakanowicz to use this very space and work here permanently. At the time, the name of Magdalena Abakanowicz was widely recognized around the world. The studio mostly served as the location where exhibitions were planned at the initial stage and references between individual works were defined. The next step was packing the works up in the cars and sending them into the world. Here, the artist presented works she was not able to show to the public in her previous studio at Bzowa Street. These always remained wrapped up and stored in the basement because they were too large to be displayed. In this large studio, they regained the space they needed and earned recognition.

Dobromiła Błaszczyk: How did the functions of this place change over time?

MG: Early on, it was mostly the place where works were set up. Thanks to it the artist could have a look at works in their entirety. For us — the persons who cooperated with her — this was an indispensable space for our restoration activities. It gave us an opportunity, for example, to spread out abakans so that they could just lie unrestricted and smooth out. As time passed and new needs came up, the studio at Stępińska Street became the venue where, besides expositions, technical and restoration works were carried out.

DB: Were any art events or exhibitions organized here when Magdalena Abakanowicz was still alive?

MG: This was the working space but we can say that it was a type of artistic activity. Presentation, which is a type of exhibition, was a part of the narration developed by Professor Abakanowicz. She always wanted her works to be presented in a proper way and with due understanding.

DB: Magdalena Abakanowicz also worked in a second studio located in her own house. How did she perceive her studio?

MG: The studio at Bzowa Street was her home since the year 1983. It was her dream house, designed specifically to meet the needs of a sculptor. There is a studio, technical rooms, a garden which serves as a mini sculpture park as well as the residential part with all of its ordinary and unconventional characteristics. Nobody altered anything there after Magdalena and her husband Jan had passed away.

Despite the fact that art was present everywhere in the house at Bzowa Street, the atmosphere there was quite homey. The team cooperating with Magdalena Abakanowicz included Stefania Zgudka, who was invited by Magdalena straight from the weaving school in Zakopane when she was just eighteen. She was one of the persons who contributed with abakans woven with so much patience and resilience. Another person who cooperated with Magdalena Abakanowicz was Tomasz Piątkowski, who travelled with her around the world. He was cooperating on almost every arrangement, and he helped with all large-scale pieces. I was also a member of her team, responsible for contacting third persons, for correspondence and archives. At Bzowa Street, Magdalena Abakanowicz used to meet her friends and prominent representatives of circles dealing with art history, theory and the art market. This is the place where the history of her art and life unfolded. Now, a foundation is operating, and its role and aims were planned and written down in the statute by the artist herself.

DB: Works by this outstanding artist from Warsaw were supposed to be presented this year in one of the most important art institutions in the world, namely, Tate Modern in London. Because of the pandemic the exhibition has been postponed. Could you tell us more about this exhibition? What aspects of Magdalena’s work will it focus on?

Marta Kowalewska: Like many other institutions in the world, Tate Modern planned to organize exhibitions presenting the achievements of eminent female artists of the twentieth century. Individual exhibition of works by Magdalena Abakanowicz is a part of this very program. Another incentive for exhibition organizers is the enormous interest in the medium of textiles, which started in the world more than ten years ago and is still not fading away. The curators, Ann Coxon and Mary Jane Jacob, are going to present early works by Abakanowicz, i.e. two-dimensional tapestries as well as abakans.

Ann Coxon describes Abakanowicz as ‘the godmother of installation art’. The notion of ‘installation’ started to be widely used only in the 1980s, but Magdalena Abakanowicz was already treating exhibitions as single, big works of art in the early 1970s. In the Tate Modern exhibition, we will see an installation consisting of fifteen to twenty abakans which refer to one another and create a separate world within the exhibition space.

DB: When was Magdalena Abakanowiczfirst acknowledged abroad?

MK: Composition of White Forms, presented at the first Lausanne Biennial in 1962, attracted genuine interest in its unique form, abstract composition and intriguing combination of ropes and wool. This piece was widely discussed and attracted the attention of critics and artists. Like many other works by Polish artists, this piece was harshly criticized by the French masters of tapestry, whose traditional approach was in opposition to avant-garde solutions that gave tapestries a new momentum. However, appreciation by critics and many artists indicated that such new trends might soon be dominant. Magdalena Abakanowicz never ceased to boldly transcend limitations of the tapestry medium, which is why she was well-known among the opponents of change.

Another important aspect that facilitated her international career was her friendship and professional cooperation with Alice Pauli. She was the wife of a Biennial commissioner and managed a reputable gallery in Lausanne. She not only organized exhibitions of works by Magdalena Abakanowicz in Europe, but she also promoted her among influential figures including the directors, curators and commissioners of international art events. Apart from that, Alice Pauli cooperated on processing orders for public buildings interior designs. Subsequent editions of Lausanne Biennial allowed Magdalena Abakanowicz to consolidate her position as one of the leading figures in textile arts. The invitation by Ryszard Stanisławski to participate in Sao Paulo Biennial in 1965 was also of major importance, as Abakanowicz won the gold medal there. At this particular event, her large tapestries were presented as functional art. However, as the artist wished, they quickly started to be perceived as a crucial element of modern art. The group exhibition entitled ‘Wall Hangings’ held at MoMA in 1969 is worth a mention as well.

DB: Magdalena Abakanowicz was a truly independent artist, both in terms of her views as well as her artistic path. Could you talk about her process of searching for a language and path of her own? What were the most important aspects of it?

MK: Magdalena Abakanowicz once said that she considered all that is common and that we have gotten used to as an incentive to protest. She was a very independent person, and she tried to avoid being assigned to any existing trends in art or established practices. When she chose a soft matter as a material for her work, from the very beginning she perceived it as a vehicle for creating artworks. She worked with textiles, which is a medium with strong traditions of craftsmanship, but nevertheless she made impressive efforts to go beyond what was commonly known. She was the leading force in the process of reviving the language of tapestry and paving new paths. She had the courage to fight for what she believed was right and wanted to be perceived as a unique, independent artist.

Early on she explored the variety of textiles. She applied procedures which made textiles spatial to a greater degree and, finally, made them fully autonomous. Sculpting the space was what appealed to her most. The next step was searching for relationships between forms, with space creation as the key issue. She perceived exhibitions as ceremonies of sorts. Playing with space was also what the artist did outside of galleries, i.e. in public space. She looked for new contexts through works that interacted with the natural landscape or complemented urban space.

MG: Her ideas of respecting nature were very future-oriented in terms of architectural principles and the meaning. In 1991, she won a contest to design the development plan for La Defense district in Paris. Her idea [which went unrealized] was to build ‘tree houses’ or, in other words, ‘arboreal architecture’. The buildings were supposed to be very modern and technically advanced, but at the same time they should have brought elements of the natural world and the rhythm of nature into downtown Paris. At the time, these ideas were made fun of and considered to bring no profits, but these days the concept of ecological surroundings for people to live in would be realizable. These prove how much the artist looked into the future.

Magdalena Abakanowicz was completely immersed in art. She was a perfectionist, fully devoted to her work. Strict discipline, consistency and perfect organization — this is what characterized her. She was the driving force behind her own brand. She was a controller and a manager, an initiator and a dreamer.

DB: This year we celebrate the 90th anniversary of the day Magdalena Abakanowicz was born. How do you plan to commemorate this anniversary on a local and international scale? What events are you going to organize? Are you going to use the studio as the venue where the anniversary will be celebrated? Will it, for example, be opened to the public for the occasion?

MK: Magdalena Abakanowicz used to bring up topics related to the frailty of existence, the passing time which leaves its marks on the human body, as well as the inseparable connection of humans and nature. There is a great deal of secrecy in her art. The present time, which is so difficult due to the pandemic, the need to self-isolate and the weakening of interpersonal relations, makes us realise that all these topics are very relevant to everybody. Due to the present situation, numerous events planned in order to celebrate the jubilee have been postponed. Luckily, in September, the Museum of Modern Art in Warsaw presented two of the major works by Magdalena Abakanowicz in the Sculpture Park in Bródno district.

Planned exhibitions have also been postponed and new dates have been agreed on. We truly regret that the exhibition at Tate Modern that was supposed to be opened in June (the month Magdalena was born) could not take place. Our foundation contributed to all the preparatory work. We provided access to our archives, borrowed some works and had people who cooperated with the artist share their knowledge with the exhibition organizers. The exhibition in London is planned to be held in 2022 and is also supposed to be presented in Italy and Switzerland. Two national museums — in Poznań and in Wrocław — are preparing big individual exhibitions in 2021. The exhibition in Poznań will be part of the celebration for naming the Art University after Magdalena Abakanowicz (she taught at this school from 1965). The National Museum in Wrocław holds the biggest collection of works by Abakanowicz in the world.

Soon we will celebrate the opening of the studio at Stępińska Street. The first exhibition planned will be the reproduction of an exhibition organized in this location in the past. The whole concept of that exhibition was developed by Magdalena herself.

DB: It was only recently that this studio gained the status of Warsaw Historic Art Studio. What are the responsibilities and duties resulting from being one of the studios with this prestigious status? Why have you decided to become a part of a bigger group of art studios? What does this fact mean for the city and for the heritage of this famous artist?

MG: In our opinion, the idea of awarding art studios with the status of Historic Art Studio is very important and significant. This is a wonderful initiative which will allow us to present the works and life of Magdalena Abakanowicz and, in this way, to enrich the art scene of Warsaw in general. Magdalena died at the age of 87. She travelled a lot, presented her works all around the world, but the ideas and works were mostly conceived in Poland, namely in Mokotów district in Warsaw.

The studio at Stępińska Street will be a publicly available space. This is a unique place also, thanks to the special nature of the district in which it is located. Mokotów has its own cultural dynamics. There are numerous fantastic cultural and art spots, and our intention is to bring added value to what is already in place. We believe that the place associated with Magdalena Abakanowicz will have its unique role in enriching the cultural offer, provide a space for organizers of cultural events, art historians and guides.

MK: The studio at Stępińska Street gives us an opportunity to organize exhibitions, meetings, lectures and workshops. Thanks to its being listed among Warsaw’s historic art studios, we will be able to operate on a larger scale, organize exhibitions and directly engage in artistic activities. I also wish for this place became a platform for dialogue between the works of Magdalena Abakanowicz and the generation of young artists. We plan to organize expositions which are supposed to encourage confrontation, creating new contexts and searching for references. We would like to invite here representatives of other fields as well to discuss works by Abakanowicz in various dimensions — philosophical, social and historic. We believe that cooperation of different circles and groups will prove that the ideas communicated in works by Magdalena Abakanowicz are of relevance today.

Interviewed by Dobromiła Błaszczyk

Translated by Joanna Pietrak 

Edited by Issac Lucia

The project is co-financed by the Capital City of Warsaw

---

Magdalena Abakanowicz: Z wizytą w pracowni „matki chrzestnej instalacji artystycznej“. Rozmowa z Magdaleną Grabowską i Martą Kowalewską

Dobromiła Błaszczyk: Pracownia Magdaleny Abakanowicz, wpisana na listę Warszawskich Historycznych Pracowni Artystycznych znajduje się przy ul. Stępińskiej na warszawskim Mokotowie i zajmuje dość dużą powierzchnię – 277 m². Pomieszczenia wypełnione są po brzegi pracami artystki. Jak to się stało, że artystka zaczęła użytkować tę pracownię i kiedy to się zaczęło? 

Magdalena Grabowska: Zaczęło się w 2003 roku. Plany, jak zawsze w takich okolicznościach, pękały od potrzeb i emocji, a realia to zwykle ciężka codzienna praca. Po latach próśb i starań, przechowywania dzieł w przypadkowych, nieprzystosowanych do tego miejscach, artystka otrzymała możliwość pracy i korzystania z tej przestrzeni. To już był czas, kiedy nazwisko Magdaleny Abakanowicz było na świecie bardzo znane. Pracownia służyła przede wszystkim jako pierwsze miejsce planowania ekspozycji, ustawiania relacji pomiędzy dziełami, które w kolejnym etapie, pakowane do samochodów, jechały w świat. Tutaj eksponowane były też prace, których nie sposób było wystawić w pierwotnej pracowni, na ul. Bzowej i które ze względu na ograniczoną powierzchnię zawsze stały spakowane, ściśnięte w piwnicach. Tutaj odzyskiwały swoją przestrzeń i znaczenie.

DB: Jak zmieniała się funkcja i przeznaczenie tego miejsca?

MG: Początkowo to było przede wszystkim miejsce do rozstawienia prac. Artystka miała możliwość spojrzenia na całość. Dla nas – osób z nią współpracujących – bezwzględnie potrzebne miejsce na wszystkie działania konserwatorskie, na przykład możliwość rozłożenia abakanów, aby odpoczęły, wyprostowały się. W miarę rozwoju sytuacji i potrzeb na Stępińskiej, oprócz ekspozycji, wykonywane były prace techniczne i konserwatorskie.

DB: Czy za życia artystki odbywały się w tutaj jakieś działania artystyczne lub wystawy? 

MG: To było miejsce pracy, jednak można je określić jako formę działania artystycznego. Prezentacja – czyli forma wystawy – to był element narracji Pani Profesor. Zawsze chciała, aby jej prace były właściwie i ze zrozumieniem pokazywane.

DB: Magdalena Abakanowicz pracowała także w drugiej pracowni znajdującej się w jej domu. Jaki miała stosunek do swojej pracowni?

MG: Pracownia na Bzowej to był jej dom od 1983 roku. Wymarzony, specjalnie zaprojektowany na potrzeby artystki rzeźbiarki.

Jest tu pracownia, zaplecze techniczne, ogród jako mini park rzeźby i część mieszkalna w zwyczajnym i niezwyczajnym jej wymiarze. Nikt niczego po śmierci tak Magdaleny, jak i jej męża Jana, nie ruszał.

Na Bzowej było, oprócz wszechobecnej sztuki, w sumie rodzinnie. Zespół od lat współpracujący z Magdaleną Abakanowicz to Stefania Zgudka – jako osiemnastoletnia dziewczyna zaproszona przez artystkę prosto ze szkoły tkackiej w Zakopanem. Cierpliwie i w milczeniu tkane abakany, to jest również jej dzieło. To także Tomasz Piątkowski, który zwiedził z Magdaleną cały świat, był przy niemal każdej aranżacji, pomagał Pani Profesor we wszystkich realizacjach wielkogabarytowych. Jestem i ja – odpowiedzialna za wszystkie kontakty, za korespondencję i archiwa. Na Bzowej Magdalena Abakanowicz spotykała się z przyjaciółmi i najważniejszymi reprezentantami historii, teorii i rynku sztuki. Tu tworzyła się historia jej sztuki i życia. Teraz działa Fundacja, której role i cele w statucie fundacyjnym szczegółowo zaplanowała sama artystka.

DB: W tym roku prace tej warszawskiej artystki miały być pokazywane w jednej z najważniejszych instytucji związanych ze sztuką na świecie, czyli Tate Modern w Londynie. W związku z pandemią wystawa została przesunięta. Czy mogłabyś opowiedzieć więcej o tej wystawie i na jakich aspektach jej twórczości będziecie się skupiali?

Marta Kowalewska: Tate Modern, tak jak i wiele instytucji na świecie, zaplanowało wystawy przybliżające dorobek wybitnych artystek XX w., indywidualna wystawa Magdaleny Abakanowicz wpisuje się właśnie w ten program. Ale to również wynik ogromnego zainteresowania medium tkaniny na świecie, które rozbudziło się ponad dekadę temu i nadal je obserwujemy. Kuratorki Ann Coxon i Mary Jane Jacob pokażą wczesne prace polskiej artystki, jeszcze dwuwymiarowe gobeliny, jak i abakany.

Ann Coxon nazywa Abakanowicz ‘The godmother of installation art’. Pojęcie „instalacja” zaczęło być powszechnie używane dopiero w latach osiemdziesiątych XX w., natomiast nasza artystka już od początku lat siedemdziesiątych traktowała wystawy jako całościowe dzieło sztuki. Na wystawie zobaczymy „instalację” zbudowaną z 15, 20 abakanów wchodzących między sobą w relacje, tworzących odrębny świat form w przestrzeni wystawienniczej.

DB: Kiedy po raz pierwszy Abakanowicz została dostrzeżona za granicą? 

MK: Jej praca „Kompozycja białych form” zaprezentowana w 1962 r. na pierwszym Biennale w Lozannie wywołała duże zainteresowanie niespotykaną formą, abstrakcyjną kompozycją, intrygującym połączeniem bawełnianych sznurów i wełny. Szeroko dyskutowana zwróciła uwagę krytyków i artystów. Jej realizacja, jak i inne prace polskich twórców, wzbudziła falę krytyki tradycyjnie nastawionych mistrzów tkackich z Francji wobec awangardowych rozwiązań ustawiających tkaninę artystyczną na nowych torach. Zachwyty krytyków i wielu artystów wskazywały, że te nowe tendencje mogą zdominować środowisko. Magdalena Abakanowicz, która konsekwentnie i śmiało burzyła kolejne ograniczenia stawiane tkaninie, skupiła na sobie uwagę oponentów zmian.

Istotnym wydarzeniem, które otworzyło drzwi do światowej kariery, było nawiązanie przyjaźni i zawodowej współpracy z Alice Pauli. Żona ówczesnego komisarza Biennale prowadziła renomowaną galerię w Lozannie. Nie tylko organizowała wystawy Abakanowicz w Europie, ale promowała ją wśród wpływowych osób, dyrektorów, kuratorów, komisarzy międzynarodowych imprez artystycznych. Pauli pośredniczyła również w zamówieniach na realizacje do wnętrz użyteczności publicznej. Kolejne edycje Biennale w Lozannie utrwaliły pozycję Abakanowicz jako pierwszoplanowej postaci medium tkaniny artystycznej. Ważne było również zaproszenie przez Ryszarda Stanisławskiego do udziału w reprezentacji polskiej na Biennale w Sao Paulo w 1965 r., gdzie artystka otrzymała złoty medal. Tam seria wielkoformatowych gobelinów prezentowana była jeszcze w dziale sztuki użytkowej, ale zgodnie z założeniami Abakanowicz szybko zaczęły być postrzegane jako ważny głos sztuki najnowszej. Warto wspomnieć również o wystawie zbiorowej „Wall Hangings” prezentowanej w MoMA w 1969 r.

DB: Abakanowicz była artystką w pełni niezależną, zarówno jeśli chodzi o swoje poglądy, jak i drogę twórczą. Czy moglibyśmy powiedzieć o tym fenomenie szukania własnego języka i drogi? Czym on się charakteryzował? 

MK: Magdalena Abakanowicz powiedziała kiedyś, że wszelkie utarte rzeczy uważa za powód do protestu. Była bardzo niezależną osobą, dbała, aby nie zostać włączona w żadne istniejące nurty i praktyki artystyczne. Wybierając jako tworzywo swych działań miękką materię, od początku myślała o niej jako o tworzywie do kreacji dzieł sztuki. Działała w obrębie tkaniny początkowo silnie osadzonej w tradycji rzemieślniczych praktyk, ale podjęła trud wyjścia poza sferę przyzwyczajeń. Stała na czele ruchu odnowy języka tkaniny, wyznaczania nowych kierunków. Odważnie broniła swych racji i chciała być postrzegana jako twórczyni osobna. Początkowo eksplorowała różnorodność materii tkackich, stosowała zabiegi, które sprawiały, że formy tkackie coraz bardziej wychodziły w przestrzeń, aby w końcu uzyskać pełnię autonomii. To właśnie rzeźbienie przestrzeni tak bardzo ją pociągało. Kolejnym krokiem było szukanie relacji między formami, problem kreowania przestrzeni był kluczowy. Wystawy traktowała jako pewien rodzaj ceremonii. Innego rodzaju wychodzeniem w przestrzeń były działania poza wnętrzami galerii, w przestrzeni publicznej. Liczne realizacje, czy to wchodzące w dialog z naturalnym pejzażem, czy te wpisujące się w urbanistyczną tkankę miejską, to szukanie nowych kontekstów.

MG: Jej koncepcje poszanowania natury, architektonicznie i znaczeniowo, wybiegały w przyszłość. Wygrany konkurs na zabudowę La Defense w 1991 roku, gdzie Magdalena zaproponowała Domy Drzewa – koncepcję „architektury arborealnej”; samodzielne, zaawansowane technologicznie, jednak wprowadzające w miejskie centrum biznesowe oddech natury i jej rytm. Kiedyś wyśmiane i nieopłacalne, dzisiaj w zupełności możliwe do realizacji, ekologiczne miejsca do życia. To wszystko pokazywało jak daleko myślą wybiegała w przyszłość.

Magdalena Abakanowicz była skupiona na sztuce. Perfekcjonistka, totalnie zaangażowana w pracę. Rygor, dyscyplina, konsekwencja, organizacja – lokomotywą swojej marki. Była kontrolerem i nadzorcą, inspiratorem i marzycielem w jednym.

DB: W tym roku obchodzimy 90 rocznicę urodzin artystki. W jaki sposób i jakimi działaniami planujecie przypomnieć tę rocznicę zarówno w skali lokalnej jak i międzynarodowej? Czy planujecie zaangażować przestrzeń pracowni w obchody rocznicy i czy na przykład będzie ona otwarta dla mieszkańców miasta?

MK: Magdalena Abakanowicz poruszała tematy związane z kruchością egzystencji, z procesami przemijania zarysowującymi swe ślady na ciele człowieka, nierozerwalną więzią ludzi z przyrodą, w jej sztuce odnajdujemy silny ładunek tajemnicy. Obecny czas naznaczony epidemią, nakazem izolacji i charakteryzujący się nadwątleniem relacji międzyludzkich sprawia, że tematy te są nam szczególnie dziś bliskie. Ten czas spowodował, że szereg zaplanowanych jubileuszowych wydarzeń zostało przesuniętych w czasie. Dobrze się stało, że we wrześniu Muzeum Sztuki Nowoczesnej zaprezentowało dwie ważne realizacje artystki w Parku Rzeźby na Bródnie. Jednak inne projekty ekspozycyjne mają nowe terminy. Bardzo żałujemy, że wystawa w Tate Modern, która miała zostać otworzona w czerwcu, w miesiącu urodzin artystki, nie mogła się odbyć. Jako Fundacja wpieraliśmy proces przygotowań, udostępniając archiwa, użyczając prac, współpracownicy artystki dzielili się swą wiedzą. Pokaz w Londynie został przełożony na 2022 rok, ma zostać zaprezentowany również we Włoszech i Szwajcarii. Do dużych wystaw indywidualnych w 2021 r. szykują się dwa Muzea Narodowe w Poznaniu i Wrocławiu. Pierwsze z okazji nadania imienia Magdaleny Abakanowicz Uniwersytetowi Artystycznemu, gdzie od 1965 r. była pedagożką, drugie muzeum posiada największą na świecie kolekcję prac artystki.

My natomiast niebawem zainaugurujemy otwarcie pracowni na Stępińskiej. Pierwsza wystawa, jaką planujemy, będzie odtworzeniem prezentacji, która miała miejsce właśnie w tej przestrzeni, a autorką koncepcji była sama Abakanowicz.

DB: Status Warszawskiej Historycznej Pracowni Artystycznej został nadany jej pracowni całkiem niedawno. Jakie są obowiązki, zadania płynące z bycia częścią tego zespołu? Dlaczego postanowiliście wpisać ją w tę szerszą grupę skupiającą pracownie? Jakie nowe znaczenie, wagę dla miasta, ale też dla pracy nad spuścizną artystki te przekształcenie ze sobą niesie?

MG: Sama idea Warszawskich Pracowni Historycznych według nas jest niezwykle ważna i potrzebna. To wspaniała inicjatywa, która umożliwi nam prezentację twórczości i życia Magdaleny Abakanowicz, wzmacniając kulturalne środowisko warszawskie. Artystka żyła 87 lat. Bardzo dużo podróżowała, prezentowała swoje prace na całym świecie, jednak koncepcje i realizacje, w przeważającej większości, tworzone były w Polsce: w Warszawie, na Mokotowie.

Pracownia na Stępińskiej będzie miejscem publicznym. To wyjątkowe miejsce również między innymi ze względu na unikatowy charakter samej dzielnicy. Mokotów ma swoją kulturalną dynamikę. Działa tu wiele świetnych miejsc kultury i sztuki – i naszą ambicją jest wprowadzić tu dodatkową wartość. Wierzymy, że miejsce sygnowane nazwiskiem Magdaleny Abakanowicz w wyjątkowym wymiarze wesprze działania kulturalne, da przestrzeń na aktywność animatorów kultury, historyków sztuki, przewodników.

MK: Przestrzeń na ul. Stępińskiej stwarza nam możliwość na działania wystawiennicze, organizowanie spotkań, prelekcji, warsztatów. Wpisanie na listę Warszawskich Historycznych Pracowni Artystycznych pozwoli nam na działania na szerszą skalę, możliwość realizacji wystaw, bezpośredniego obcowania ze sztuką. Chciałabym również, aby miejsce to było platformą dialogu sztuki Abakanowicz z młodym pokoleniem twórców. Planujemy organizowanie ekspozycji, które staną się przestrzenią konfrontacji, budowania nowych kontekstów, szukania odniesień. Chcielibyśmy również zapraszać przedstawicieli świata nie tylko sztuki, by rozmawiać o twórczości naszej patronki na wielu poziomach: filozoficznym, społecznym, historycznym. Wierzymy, że poprzez wspólne działania różnych środowisk ukażemy aktualność idei wyrażonych w sztuce Magdaleny Abakanowicz.

Rozmawiała Dobromiła Błaszczyk

Return to the homepage