Witkacy: Groźny Bandyta, 1931, współpraca techniczna J. Głogowski courtesy Muzeum Tatrzańskie w Zakopanem
(PL)
„Żyjemy bowiem w epoce straszliwej, jakiej nie znała dotąd historia ludzkości,
a tak zamaskowanej pewnymi ideami, że człowiek dzisiejszy nie zna siebie, w kłamstwie się rodzi,
żyje i umiera i nie zna głębi swojego upadku. Jedyną szparą, przez którą można podglądać okropny,
bolesny, wariacki kurcz pod doskonałą maska uspołecznienia, jest dzisiejsza sztuka…“
(s. 37) Stanisław Ignacy Witkiewicz, Nowe formy w malarstwie i inne pisma estetyczne, PWN, 1959 (Tekst z 1919 roku)
Połowa lat 80. XIX wieku to w Polsce wysyp geniuszu. W roku 1882 rodzi się Karol Szymanowski. W roku 1884 – Zofia Nałkowska, Leon Chwistek i Bronisław Malinowski. W roku 1885 – Stanisław Ignacy Witkiewicz, czyli Witkacy.
Witkacego można zaliczyć do grupy „omnibusów twórczych”. Oprócz niego na to miano zasługują Władysław Strzemiński i Leon Chwistek. A po II wojnie światowej również Tadeusz Kantor. Te nieposkromione osobowości szukały spełnienia swoich twórczych intuicji na wielu polach. Zajmowali się filozofią, sztuką, teatrem, fotografią i literaturą. (…)
Witkacy był malarzem, fotografem, pisarzem, filozofem i performerem. Materiałem twórczym było dla niego również życie. Dręczył siebie i innych, a najbardziej kobiety, od których był zawsze zależny. Ta różnorodność twórcza wynikała z niemożności wyrażenia i wyciszenia siebie w obrębie jednej formy. Padł ofiarą historii. Zakleszczony pomiędzy wojskami niemieckimi a radzieckimi popełnił samobójstwo.
Temu genialnemu twórcy poświęcona jest jesienna wystawa w galerii przy Citadellstr. 7 w Düsseldorfie.